3-5 kişiye yazı yazmak

aslında aramızda üçün beşin hesabı olmaz da bu garip hissi çözümlemeye çalışıyorum. işin özüne inersek ilkin soracağımız soru "niye yazıyorsun?" olur. ben aslında okunmak için yazıyorum, paylaşmak için. hani içimi rahatlatmak, sivilceyi sıkmak, anlaşılmamak değil niyetim. ne sadece virgüllerle ayırdığım yekcümleler kuruyorum, ne de sadece benim bilebileceğim imgeleri kullanıyorum yazılarımda. ha diyeceksiniz böyle yazmak kötü müdür? değildir. güzel örnekleri vardır. ancak dedim ya ben daha çok, anlaşılmak istiyorum, anlatmaya çalışıyorum derdimi. bazen anlaşılmayacak diye üç kere söylediğim oluyor aynı şeyi.

bir aralar çeşitli sözlüklerde yazıyordum, aklıma ne gelirse. sonra baktım orada müdahale çok yazı tipime ya da ben müdahale edilecek diye yazı tipimi değiştiriyorum, bıraktım. artık kendi blogumda georgia tipinde takılıyorum. ancak tabii ki sözlüğün ratingi daha fazlaydı, daha çok insan okuyordu yazılanları. ancak sürekli siyaset, sürekli seks, sürekli futbol konuşan güruh süresiz bıktırdı sözlüklerden beni. ha şimdi üzerimde bir emekli havası var böyle; bu blog da benim emekli ikramiyemle kurup, esnaflığa soyunduğum dükkanım. her ne kadar sözlüklerde çok büyük işler başaramasam da (aslında istediğim herşeyi elde ettim) doydum oralara, egom doldu. e böyle olunca zaten çok şey beklemediğim bu dükkanda 3-5 tanıdığı misafir etmek güzel oluyor. bakıyorum bazen tanımadıklarım da alaka gösteriyor, e onlar da buyursun gelsin tabii, değmeyin keyfime.